مقایسه کشورها

درود

به دوستانی که برای مقصد مهاجرت دچار تردید هستند یا امکان زندگی در چند کشور برایشان فراهم است، توصیه می کنم این سایت را ببینند و کشورهای مورد نظرشان را با هم مقایسه کنند.  البته دیدنش برای دیگران هم خالی از لطف نیست. این سایت کشورها را از دیدگاه 9 شاخص زیر در سال 2009  بررسی و درجه بندی کرده است :

1 - اقتصاد

2 - کارآفرینی

3 - دموکراتیک بودن

4 - امنیت

5 - توانایی دولت 

6 - آزادی فردی 

7 - تحصیلات

8 - شرایط اجتماعی 

9 - بهداشت

جالب است بدانیم استرالیا در مجموع مقام 6 را به دست آورده است و در این 9 شاخص به ترتیب در مقامهای 21،4،6،4،10،14،5،15،7 قرار دارد و در این شاخص ها به ترتیب کشورهای هنگ کنگ، آمریکا، سوئد، نروژ، دانمارک، نروژ، نروژ، نیوزلند، اطریش و در مجموع فنلاند مقامهای اول را تصاحب کرده اند.

بدرود

دو زبانگی

درود

اگر زبان مادری شما غیر فارسی است، اگر در کشوری غیر از ایران زندگی می کنید و فرزند دارید، شما را به خواندن این مطلب یا شنیدن پادکست آن توصیه می کنم. به نظرم برای مهاجرین دارای فرزند خردسال خیلی مناسب  باشد.

بدرود 

تغییر ذائقه فرهنگی

درود

یکشنبه شب، 16 می وقتی از کنسرت استاد شجریان برگشتم مطلب زیر را نوشتم و برای هفته نامه خلیج پارس (که تازگی از خلیج فارس به خلیج پارس تغییر نام داده است ) که برگزار کننده این تور کنسرت بود فرستادم. مدیر مسئول هم لطف کرده و مطلب رو چاپ کرده است.

"بار دیگر در زندگیم سعادت آن را داشتم که هنرنمایی استاد بی بدیل موسیقی ایران، محمدرضا شجریان را از نزدیک شاهد باشم و افتخار کنم که در زمانه ای زندگی می کنم که اشعار حافظ و سعدی و مولانا را اعجازهنرمندی دوباره تازه می گرداند.

جا دارد از برگزار کننده این تور کنسرت تشکر کنم که به نظرم از تبلیغات برای کنسرت و بلیط فروشی گرفته تا برگزاری و اجرای مراسم، کاری  حرفه ای و کم نقص را ارایه نمود.

به نظرم از اجرای آخرین کنسرت موسیقی سنتی در سیدنی باید خیلی گذشته باشد. به گمانم ارایه انواع موسیقی دیگر که در جای خود شنیدنی هستند، باعث تغییر ذائقه ما و چه بسا تجمیع احساسات ما سیدنی نشینان شده است. وگرنه همه ما می دانیم که آوردن کودکان عزیز در این نوع کنسرت مشکل ساز است و به قول استاد شجریان ظلمی در حق کودک است. ازاین هم که بگذریم، همه ما می دانیم که تشویق های بی موقع در میان قطعات موسیقی و فلاشهای مکرر دوربینهایی که قطعا عکسهای بی کیفتی را شکار می کنند، فقط تمرکز گروه اجرا کننده را بر هم می زند. فریادها و سوت زدنهایی که معمولا برای هیچ نوع کنسرتی زیبنده نیست، از جمله مواردی بود که به ما یادآوری کند، موسیقی حرفه ای را تماشاگری حرفه ای شاید.

امیدوارم برگزار کننده محترم هر از گاهی  با برگزاری کنسرتهایی از این دست، ذائقه مان را تغییر دهد."

راستی اگر اهل دنبال کردن اخبار ورزشی هم هستید، مطلب "وقتی کرکری کتبی می شود"( صفحه 3 ) را هم هفته نامه تازه تاسیس ایران از من چاپ کرده است.

این کلیپ رو هم ببینید، قشنگه. 

بدرود