فوتبال استرالیایی - فوتی

درود

استرالیا دارای سرانه امکانات و فضای ورزشی بالایی است. کافی است نگاهی گذرا به سطح شهر بیاندازید تا از تعداد زمینهای تنیس و گلف و یا باشگاههای بدنسازی و ... پی به این موضوع ببرید.

ورزشهای شنا، تنیس، گلف، موج سواری، غواصی و ... مورد علاقه مردم هستند که ما تقریبا با آنها آشنا هستیم، اما ورزشهایی هم هستند که احتمالا در مورد آنها کمتر شنیده ایم و مختص استرالیا و معدود کشورهای دیگر هستند و اطلاع کلی از آنها شدیدا توصیه می شود.

سعی می کنم در حد امکان و مساعدت زمان به معرفی برخی از آنها بپردازم.

فوتبال استرالیایی ، Footy  یا (AFL (Australian Football League:

این بازی مختص استرالیا است و اولین بار در سال 1859 در ملبورن انجام شد. بازی در یک زمین بیضی و با توپ بیضی شکل انجام می شود و تعداد بازیکنان هر تیم 18 نفر (با حداکثر 4 تعویض) هستند. دروازه های این بازی که به آن پست می گویند شامل 3 قسمت است که قسمت میانی آن را گل هم می گویند.

بازیکنان باید توپ را با زمین زدن متناوب و شوت کردن بین هم رد و بدل کنند بازیکنان مجازند که توپ را با هر قسمتی از بدنشان حرکت دهند ولی پرتاب توپ با دست مجاز نیست. حمل توپ با دست نیز به شرط زمین زدن آن یا لمس زمین با توپ بعد از هر 15 متر مجاز است.

بازی شامل 4 زمان 20 دقیقه ای است. زمان مشابه بازی بسکتبال محاسبه می شود و زمانهایی که توپ در جریان نیست، محاسبه نمی شود.

برخلاف فوتبالهای دیگر این فوتبال قانون آفساید ندارد. معمولا - البته نه همیشه - از 18 بازیکن، 6 نفر مهاجم، 6 نفر مدافع و 6 نفر در خط میانی بازی می کنند.

بازیکنان از هیچ پوشش محافظتی - مثل فوتبال آمریکایی - استفاده نمی کنند. بازیکنی که توپ را حمل می کند فقط می تواند از ناحیه بین زانو تا شانه مورد تکل از مقابل قرار بگیرد و تکل از پشت و تکل از نواحی پایین زانو و بالای شانه شامل جریمه های شخصی و تیمی است.

اگر توپ از پست میانی بدون برخورد به بازیکنان دیگر و یا دیرکها با هر ارتفاعی گذر کند- به آن goal می گویند - 6 امتیاز و در صورت گذر از میان پستهای دیگر با هر ارتفاعی و یا برخورد با دیرکها یا بازیکنان تیم مقابل - به آن behind می گویند - 1 امتیاز دارد.  

اگر علاقمند به دونستن بیشتر قوانین هستید، می تونید به این آدرس مراجعه کنید.

فینال لیگ AFL که به آن Grand Final هم می گویند در آخرین شنبه ماه سپتامبر  در استادیوم بزرگ  کریکت ملبورن - همان استادیوم خاطره انگیز برای ایرانیها - برگزار می شود و یکی از وقایع مهم - نه فقط از جنبه ورزشی - در کشور استرالیا محسوب می شود. امسال هم بازی فینال بین Collingwood  و St. Kilda هر دو از ویکتوریا برگزار شد. نکته جالب این بود که بازی فینال 68 - 68 مساوی شد و بازی دیگری 1 هفته بعد برگزار شد که در اون Collingwood با نتیجه 108 بر 52 پیروز شد.

از ایالت ویکتوریا تیمهای زیادی در لیگ AFL بازی می کنند و سیدنی هم تیم Sydney Swans رو داره. 

دونستن اطلاعات در مورد این ورزش برای همکلام شدن با دوستان اوزی بسیار توصیه می شود اگر علاقمند به کل کل و کری خونیهای مرسوم ورزش هم هستید که بشتابید.

پی نوشت اول: فوتی و AFL رو با راگبی استرالیایی، NRL و راگبی انگلیسی، Rugby Union و فوتبال آمریکایی، NFL قاطی نکنید که بد می شه .

پی نوشت دوم : به دلیل گرفتاری های زیاد این پست یه ماهی تو سبد ثبت موقت موند تا تکمیل شد!

پی نوشت سوم : داود آزاد آخر این هفته سیدنی برنامه داره. اگر علاقمند هستید، بلیطش از سوپرهای ایرانی قابل تهیه است.

بدرود

یک سالگی گرین آیلند

درود

یک سال و یک هفته از شروع رسمی خدمات گرین آیلند گذشت. در این مدت ما بیش از 200 مراجعه کننده داشته ایم که 185 نفر ایشان سئوال و یا درخواستی راجع به خدمات جاری مان داشته اند. 

در گرین آیلند نهایت تلاش خود را به کار بسته ایم تا با مدیریت زمان و تقسیم کار بین خودمان توافق سطح سرویس ( SLA) را در پاسخگویی به مشتریانمان رعایت کرده و بیش از 98 درصد مواقع این مهم را به انجام رسانده ایم ضمنا تاکنون حدود 1000 ایمیل خطاب به مشتریان و یا برای فراهم آوردن خدمات مورد نیازشان تهیه و ارسال شده است. 

اولویت اصلی مان کارگشایی از نیازهای مراجعین و کاهش دغدغه های ابتدای مسیر مهاجرتشان بوده و در این مسیر دوستان زیادی یافته ایم که به آشنایی با ایشان افتخار می کنیم. 

به کمک دوستان عزیز نماینده مان، خدمات گرین آیلند علاوه بر سیدنی در شهرهای ملبورن کاملا فعال و در شهرهای بریزبن و پرث نیز آماده فعالیت هستند. پرتوان و با انرژی به مسیر خود ادامه می دهیم و از شنیدن نظرات و انتقادات شما خوشحال خواهیم شد.

پی نوشت : تعدادی از دوستان نیز  نظراتشان را در مورد خدمات گرین آیلند - اینجا - منعکس کرده اند.

بدرود

بی بی سی فارسی در دو نگاه

درود

برای مایی که دور از وطن هستیم، گاهی نقش رسانه ها مهمتر از زمانی می شود که در ایران زندگی می کردیم. گاهی لازم می شود که وطنمان را به دوستان یا همکاران خارجی مان که شناخت یا درک درستی از ایران ندارند، بشناسانیم و گاهی هم دلتنگی های خودمان را با آنها سر می کنیم.

یکی از رسانه هایی که در این زمینه فعالیتهای زیادی داشته است BBC است که به هرحال در زمره حرفه ای های دنیای رسانه قرار دارد. طی هفته گذشته و امروز در دو طعم مختلف با این رسانه سرو کار داشتم:

سکانس اول : مستند چهارگانه A taste of Iran با کارگردانی و اجرای صادق صبا - که هم اکنون رئیس بخش فارسی بی بی سی است - طی 4 هفته از کانال SBS استرالیا پخش شد. کار زیبا و دلنشینی بود و از ایران حسی تقریبا واقعی به بیننده خارجی ارایه می داد و به جرات بسیار ارزنده تر از مستند Red Card بود که در مارچ نشان دادند - مستندی در مورد قتل همسر ناصر محمد خانی و ماجراهای دادگاههای مربوطه.  

سکانس دوم : مصاحبه عنایت فانی با اسطوره بازیگری، سوسن تسلیمی را گوش کردم ( لینک مصاحبه ). قبلا هم مصاحبه های دیگری را از وی شنیده بودم، وی که ظاهرا مجری برنامه هایی است که شامل گفتگو هم می شود، حسابی من را کلافه می کند. کافی است یک مصاحبه اش را گوش کنید تا سراپا استرس و اضطراب شوید. عجله های بی مورد، پریدن میان کلام گویندگان و تکرار مدام "وقت ما کافی نیست" آدم را کاملا یاد دوستان خودمان در صدا و سیما می اندازد که مهمان دعوت می کنند و خودشان فک می زنند.

از چنین رئیسی چنین مرئوسی بعید است.

بدرود